Replicatiemethoden van ETF's

• Niveau: Voor iedereen
• Leestijd: 2 minuten

Hoe ETF's hun index volgen

Het doel van elke ETF is om de index zo nauwkeurig en kosteneffectief mogelijk te repliceren. Tegelijkertijd ontvangt de ETF-belegger alle inkomsten uit de effecten in de onderliggende index. Daarom neem je met ETF's deel aan dividend- en rentebetalingen. Er zijn verschillende methoden ontwikkeld om de index te repliceren. De klassieke methode is fysieke replicatie. Als de ETF direct alle effecten van de index bezit, staat dit bekend als volledige replicatie. Volledige replicatie is echter niet altijd mogelijk. Zo zijn er in de loop der tijd meer procedures voor het repliceren van de index ontstaan. Vooral voor zeer grote, illiquide of internationale marktindices bereiken volledig gerepliceerde ETF's hun grenzen. Brede marktindices worden meestal gerepliceerd door computerondersteunde optimalisatiemethoden waarbij minder effecten dan de oorspronkelijke index nodig zijn voor replicatie (steekproeftrekking). Dankzij synthetische replicatie kunnen ETF-beleggers in nieuwe markten en beleggingsklassen beleggen. De ETF belegt niet in de onderliggende markten, maar brengt ze alleen in kaart. De ETF houdt een gediversifieerd mandje van liquide effecten aan. Vooral kosten, fiscale overwegingen en de kwaliteit van het volgen leidden tot de ontwikkeling van deze replicatiemethode. Synthetische ETF's kunnen sommige indices efficiënter en beter repliceren via swaps. Activaklassen, zoals grondstoffen en de geldmarkt, werden via swap-ETF's belegbaar gemaakt. In de volgende tabel worden de verschillende replicatiemethoden vergeleken.

Replicatiemethoden van ETF's in vergelijking